De natuur

Natuur is wreed noch romantisch; ze kent alleen een continu streven om te overleven. Maar al te vaak lukt het niet.

Dat las ik gisteren op de site Beleef de lente van de Vogelbescherming. Ik volgde sinds een paar dagen een koolmezen-echtpaar bij het voeren van hun jongen. Maar de een na de andere redde het niet. Zondagavond zag ik al dat er nog maar eentje over gebleven was. En het ouderpaar vond dat blijkbaar niet de moeite waard en hebben het jong gewoon in de steek gelaten.

Een ander voorbeeld dat de natuur wreed is kreeg we zondagavond direct bij thuiskomst te horen. 's Middags was DD opgeschrikt door een enorm lawaai op de plaats. Door het raam zag ze een ekster bovenop een jonge merel zitten en hak-bewegingen maken.

Aangezien de achterdeur op slot zat en de sleutel op zo'n moment altijd onvindbaar is heeft ze op het raam gebonsd waardoor de ekster gelukkig wegvloog. Inmiddels had ze haar DB erbij gehaald en gezamenlijk hebben ze naar het jong gekeken. Het was duidelijk dat er niet veel meer voor het beestje te doen was.  Beduusd door het gebeuren lieten ze het arme diertje liggen waar het zijn laatste adem had uitgeblazen om het ons later te kunnen laten zien. Nog geen 10 minuten voor wij arriveerden zag DS vanuit het keukenraam een grote kokmeeuw het arme ding oppakken om hem/haar vervolgens op het dak van de buren op te peuzelen!

Moeder merel was steeds in de buurt.

 

 Natuur is wreed noch romantisch; ze kent alleen een continu streven om te overleven. Maar al te vaak lukt het niet.